بیماری صرع

صرع یک نوع اختلال سیستم عصبی مرکزی می باشد ، که در آن فعالیت سلول های عصبی در مغز دچار مختل گردیده و باعث تشنج خواهد شد.

که طی آن رفتار ، علایم و احساسات غیر طبیعی مانند از دست رفتن هوشیاری اتفاق می افتد.
علایم بیماری صرع متفاوت می باشد. بعضی از افراد مبتلا به صرع ساده ، طی تشنج به مدت چند ثانیه خیره خواهند ماند ، در صورتیکه برخی دیگر دچار حرکات تنشی در دست ها و پاهای خود می گردند.
حدود یک نفر در هر صد آمریکایی یک مرتبه در طول زندگی اش تشنج را تجربه می کند. با این حال ، ولی تشنج به این معنی نیست که شما صرع دارید.

گاها حداقل دو صرع غیر تحریک شده جهت تشخیص آن نیاز است. حتی تشنج های ملایم نیز نیازمند درمان می باشند ، زیرا در طی فعالیت هایی مانند رانندگی و یا شنا می تواند خطرناک باشد.

درمان آن که معمولا شامل دارو و حتی جراحی است ، می تواند تکرار و شدت تشنج را کاهش داده یا از بین ببرد. در برخی موارد از صرع در کودکان با رشد و افزایش سن آن ها از بین خواهد رفت.

بیماری صرع

علائم بیماری صرع

از آنجایی که بیماری صرع برگرفته از فعالیت های غیر طبیعی سلول های مغزی می باشد ، تشنج می تواند بر تمامی فرآیندهای هماهنگی مغز اثرگذار باشد. علایم بیماری صرح به شرح ذیل خواهد بود:

1- گیجی موقت
2- صحبت نمودن نامفهوم و همچنین بریده بریده
3- حرکات تند و پیچشی غیر قابل کنترل در دست ها و پاها
4- از دست دادن هوشیاری و بی خبری
5- علایم روانی
در برخی از موارد ، مبتلایان به صرع در هر بار به نوع یکسانی از تشنج مبتلا خواهند شد ، لذا علایم در هر دوره مشابه می باشد.
متخصصان معمولا تشنج را بر طبق چگونگی شروع فعالیت های غیر طبیعی مغز ، به دو نوع کانونی و منتشر طبقه بندی می نمایند.

علت رخ دادن بیماری صرع

در برخی موارد ، صرع هیچگونه علت مشخصی ندارد. در حدود نیمی از مبتلایان به بیماری صرع ، این شرایط به دنبال فاکتورهای متفاوتی نمایان خواهد شد.

1- اثرات ژنتیک: بعضی از انواع صرع موروثی هستند. در این موارد اثر ژنتیک محتمل خواهد بود. محققین برخی از انواع صرع را با ژن های مشخصی ارتباط داده اند.

اگر چه تخمین زده شده است که در حدود 500 ژن خواهد توانست در این امر نقش داشته باشد. برای اکثر افراد ، ژن ها تنها قسمتی از دلایل صرع هستند.

ژن های مشخص می توانند فرد را نسبت به شرایط محیطی حساس تر نمایند ، که تشنج را تحریک می کنند.

2- ترومای سر: ترومای سر که به دلیل تصادفات و یا آسیب های تروماتیک اتفاق می افتد ، می توانند باعث صرع شوند.

3- بیماری های مغزی: بیماری های مغزی از جمله تومورهای مغزی و یا سکته که باعث آسیب مغز می شوند نیز ممکن است منجر به صرع شوند. سکته علت عمده صرع در بزرگسالان بالای 35 سال خواهد بود.

4- بیماری های عفونی: بیماری های عفونی مانند مننژیت ، ایدز و انسفالیت ویروسی می توانند باعث بیماری صرع شوند.

5- آسیب های مادرزادی: قبل از تولد ، نوزادان به آسیب های مغزی حساس می باشند ، زیرا که می تواند ناشی از چندین فاکتور باشد ، از جمله: عفونت مادر ، تغذیه نامناسب و یا کمبودهای اکسیژن. این آسیب های مغزی باعث صرع یا فلج مغزی خواهند شد.

6- اختلالات تکاملی: در برخی موارد صرع می تواند با اختلالات تکاملی مانند اوتیسم و نوروفیبروماتوز ارتباط داشته باشد.

آشنایی با داروهای صرع

بیماری صرع توسط داروهایی مانند گاباتین ، دیازپام ، فنی توئین ، فنو باربیتال درمان خواهند شد. و اگر این موارد موثر نباشد ، سایر اقدامات توسط پزشک انجام خواهد شد.

اگر تشنج به دلیل کاهش قند خون ایجاد شده باشد با تزریق محلول گلوکز وریدی ، تشنج رفع خواهد شد.
تشنج در بیشتر مبتلایان به صرع با مصرف داروهای ضد تشنج که داروهای ضد صرع هم نامیده می شوند ، درمان می گردد. استفاده از دارو در برخی بیماران باعث کاهش تکرار و شدت تشنج خواهد شد.

پزشک در خصوص زمان مناسب قطع دارو توصیه هایی را به شما ارایه خواهد نمود.
برخی از کودکان مبتلا به صرع که حتی با قطع دارو دیگر علایم صرع را تجربه نمی کنند ، می توانند مابقی عمر خود را بدون دارو و بدون تشنج طی کنند.

همچنین خیلی از بزرگسالان بعد از دو یا چند سال زندگی بدون تشنج می توانند دارو را قطع نمایند.
پیدا نمودن دارو و همچنین دوز مناسب آن کار سختی نمی باشد. پزشک در هنگام انتخاب نوع دارو شرایط شما ، تکرر تشنجات ، سن و دیگر فاکتورها را در نظر می گیرد.

همچنین امکان دارد که دیگر داروهای مصرفی شما را نیز بررسی نماید تا از عدم تداخل با داروهای ضد صرع اطمینان حاصل کند.
پزشک ابتدا یک دارو در دوز پایین را تجویز می نماید تا زمان کنترل مناسب تشنج ، دوز دارو را به تدریج افزایش می دهد.
داروهای ضد تشنج دارای برخی از عوارض جانبی می باشند. عوارض جانبی خفیف این داروها شامل موارد ذیل خواهد بود:

1- خستگی
2- سرگیجه
3- افزایش وزن
4- کاهش تراکم توده استخوان
5- راش های پوستی
6- عدم هماهنگی در حرکات
7- مشکل در صحبت نمودن
8- اشکال در حافظه و همچنین تفکر

عوارض جانبی شدیدتر ، ولی نادر عبارتست از:

1- افسردگی
2- فکر و رفتارهای خودکشی
3- راش های شدید پوستی
4- التهاب اندام های خاص مانند کبد

به اطرافیان و افرادی که با شما زندگی می کنند ، اجازه دهید راه صحیح مقابله با تشنج را بدانند تا بتوانند به شما کمک نمایند. کمک هایی که اطرافیان می توانند انجام دهند شامل موارد ذیل خواهد بود:

1- در هنگام تشنج فرد را به یک سمت بچرخانید.
2- یک شی نرم زیر سر او قرار دهید.
3- دکمه بالای پیراهن بیمار را باز نمایید.
4- سعی نکنید انگشت یا هر چیز دیگری را در دهان بیمار بگذارید. هیچ کسی تا کنون زبانش را طی تشنج نبلعیده است، از نظر فیزیکی این کار غیر ممکن می باشد.
5- سعی نکنید جلوی فردی که تشنج کرده است را بگیرید.
6- اگر بیمار حرکت می کند ، اشیا خطرناک اطرافش را بردارید.
7- تا هنگامی که تیم پزشکی به محل می رسد ، نزد بیمار بمانید.
8- فرد را به طور دقیق پایش کنید ، تا هرآنچه که اتفاق می افتد را بدانید.
9- زمان تشنج را بدانید.
10- در حین تشنج خونسرد باشید.