محققان در بررسی های جدید خود در آفریقا دریافتند که مورچه ها برخوردی کاملا برادرانه با یکدیگر دارند چنانکه حتی دوستان مصدوم خود را نجات می دهند!

طبق نتایجی که در تاریخ 12 آوریل سال 2017 در مجله علوم پیشرفته منتشر شد، محققان دریافتند که بدون وجود مورچه های مصدوم یک سوم از جمعیت کلنی آنها کاهش خواهد یافت چراکه مورچه های مصدوم در صورت منتقل نشدن به لانه ی خود بلافاصله جان خود را از دست خواهند داد.

اریک فرانک دانشجوی دکترای دانشگاه وورتسبورگ واقع در آلمان که سرپرست این مطالعه بود اظهار داشت: مردم همیشه فکر می کنند مورچه ها و سایر حشراتی که زندگی اجتماعی دارند تمام تمرکز خود را بر روی حفظ کلنی گذاشته اند. این موضوع تا حدی درست است و آن ها به نفع کل کلنی عمل می کنند نه به نفع یک شخص.

وی در ادامه بیان داشت:

ما در این مطالعه برای اولین بار نشان دادیم که حفظ یک شخص در جامعه حشرات در پایان به حفظ کلنی منتهی خواهد شد.

مگاپونرا انالیس، گونه ای از مورچه های صحرای آفریقا هستند که فقط و فقط از موریانه ها تغذیه می کنند. رهبر مورچه ها چندین مرتبه در روز به بررسی موریانه ها می پردازد و بعد از در نظر گرفتن چندین طعمه، به لانه بر می گردد و اینبار همراه با 500 مورچه برای جنگ با موریانه ها باز می گردد. پس از این جنگ بین موریانه ها و مورچه ها،  مورچه ها شکارهای خود را به لانه می برند.

فرانک در این مطالعه دریافت، در راه برگشت مورچه ها به لانه، برخی از آنان به جای حمل موریانه ها، تعدادی از مورچه ها را حمل می کنند. فرانک با بررسی های بیشتر دریافت که مورچه هایی که حمل می شدند صدمه دیده بودند. برخی از آنها پا یا شاخک خود را از دست داده بودند و به برخی دیگر موریانه ی خشمگینی آویزان شده بود.

اما فایده این کار چییست و چرا مورچه ها چنین تلاشی می کنند؟

فرانک برای یافتن علت این مسئله، 20 مورچه مصدوم را وادار به بازگشتن به لانه بدون کمک سایر مورچه ها کرد. او دریافت حدود 35 درصد از این مورچه های مصدوم در راه لانه جان خود را از دست دادند و حدود 57 درصد از آنها (بیش از نیمی از آنها) به علت سرعت پایین شکار عنکبوت ها شدند.

در مقایسه تنها 10 درصد از مورچه هایی که همراه گروه به لانه باز می گشتند شکار شدند و در 420 حمله هیچ یک از مصدومانی که همراه با گروه بودند مورد حمله واقع نشدند.

در نتیجه مورچه های مصدوم می توانند به کمک سایر دوستان خود نجات پیدا کنند اما این تنها دلیل شکل گیری این رفتار نیست. بلکه باید دلایل بیشتری برای بروز این رفتار وجود داشته باشد که در پایان منتهی به نفع کلنی شود.

فرانک با بررسی های بیشتر فواید این رفتار برای کلنی را نیز کشف کرد. او با رنگ اکریلیک مورچه هایی که در حمله مصدوم شده بودند را نشانه گذاری کرد تا بتواند به راحتی آنان را زیر نظر داشته باشد. او دریافت که در 95 درصد موارد، مورچه هایی که یکبار مصدوم شده بودند موفق شدند تا بار دیگر در صحنه جنگ برابر موریانه ها ظاهر شوند. او همچنین دریافت مورچه هایی که، موریانه ها به بدن آنها چسبیده بودند پس از بازگشت به لانه موفق به جدا کردن این موریانه ها از بدن خود شده بودند. مورچه هایی که یکی از اندام خود و یا شاخک خود را از دست داده بودند پس از بازگشت به لانه چندین ساعت را صرف بررسی عملکرد بدن خود با وجود نقص عضو کردند و در روز بعد موفق شدند به سرعت مورچه هایی که آسیبی ندیده بودند حرکت کنند.

فرانک از میان 54 حمله ای که بررسی شد، 154 مورچه ی مصدومی که به همراه دیگر مورچه ها حمل می شدند را مشاهده کرد. او تخمین زد که یک کلنی معمولا در هر روز 9 تا 15 نفر از سربازان مصدوم خود را نجات می دهد و این درحالی بود که این مورچه ها روزانه تنها 13 مورچه جدید به دنیا می آوردند و در نتیجه تعداد نجات یافتگان تاثیر بسیاری بر جمعیت کلنی داشت.

با توجه به مطالعات محققان، مشخص شد بدون بروز چنین رفتاری در میان مورچه ها برای نجات دوستانشان، حدود 29 درصد از جمعیت کلنی نابود خواهد شد.

فرانک در این رابطه اظهار داشت: مورچه ها به جای تلاش برای جایگزینی مورچه های مصدوم با مورچه های جدید و سالم، تلاش می کنند تا نیروهای مصدوم را درمان کنند.

مطالعه های وسیع تر نشان داد علت بروز چنین رفتاری در مورچه ها به علت ترشح ماده ای از غدد موجود در فک آنها است. فرومونی که از غدد این جانداران ترشح می شود ترکیبی از دی متیل دی سولفید و دی متیل تری سولفید است. هنگامی که این ماده از غدد مورچه های سالم ترشح می شد آنها برای نجات دوستان خود برانیخته می شدند.

این عمل در میان پستانداران و خصوصا انسان ها به صورت همدلی همراه با رفتار های خاصی می باشد که در میان مورچه ها بدین صورت درآمده است.