سنگ های موجود بر روی کره ی زمین و ماه تا حدودی با یکدیگر یکسان هستند.
همانطور که شبیه سازی های کامپیوتری نشان داده است؛ سنگ های موجود بر روی کره ی زمین و ماه تا حدود زیادی از نظر ترکیبات شیمیایی با یکدیگر یکسان هستند گرچه برخی از عناصر آن ها با یکدیگر متفاوت است.
سوال اینجاست که چرا برخی ترکیباتی که دانشمندان انتظار یافتن آن ها را درون سنگ های سطح ماه داشته اند هم اکنون یافت نشده اند و همچنان برای دانشمندان مجهول هستند؟
این ترکیبات مجهول، شامل عناصر تبخیر شده هستند و با نام مواد فرار شناخته می شوند. از آنجایی که این ترکیبات در سنگ های سطح ماه وجود نداشته اند به نظر می‌رسد به صورت متراکم در لایه ی درونی ماه قرار گرفته اند.
روبین کنپ، متخصص فیزیک نجومی در بخش انجمن اختر شناسی آمریکا به نتایج مذکور اشاره کرد.
در گذشته فرض می‌شد که موادی همچون سدیم و روی بر اثر برخورد زمین با سیاره‌ای به اندازه‌ی مریخ سبب پدید آمدن ماه در حدود 4.5 بیلیون سال پیش شده است.
کنپ با توجه به مطالعات انجام شده در موسسه تحقیقاتی جنوب غربی بولدور، واقع در کلرادو در این باره اظهار داشت:
این نظریه برای چندین دهه مورد تایید مردم بوده است، اما باید بگویم که به طور کامل صحیح نمی‌باشد.
سباستین چرونز، اخترشناس فرانسوی در رابطه با مواد مجهول اظهار داشت:
در شرایط عجیب و گیج کننده‌ای قرار گرفته‌ایم؛  بعضی از موارد به خوبی با نظریه ‌های موجود مطابقت می‌کنند اما برخی دیگر خیر. در نتیجه ما مجبور هستیم نظریه ای را ارائه دهیم که تمام این موارد را در تناسب با هم بیان کند.
در حالی که کنپ و همکاران به وسیله ی شبیه سازهای کامپیوتری حرکت مداوم زمین به دور خود را بررسی می‌کردند به این مسئله دست یافتند که در گذشته و به هنگام شکل گیری ماه، موادی که در بیرونی ترین لایه‌ی زمین قرار داشته‌اند به اندازه‌ی کافی از هسته دور بوده‌اند در نتیجه جاذبه‌ی هسته تاثیر چندانی بر روی آن ها نداشته است و همچنین سریعتر خنک می‌شدند در نتیجه از زمین جدا شده و بخشی از ماه را تشکیل داده‌اند.

اما باید اشاره کرد که قسمت درونی ماه اندکی پیچیده تر است.

چرونز در رابطه با ساختار درونی ماه اظهار داشته است:

این قسمت از ماه دارای سیستم بسیار زیبایی است.

در بخش درونی ماه سنگهای مذاب که به اندازه‌ی خورشید درخشان هستند، در لایه‌هایی از گاز قرار گرفته‌اند.

حال به جواب سوالی که در ابتدای این مقاله ذکر شد نزدیک می شویم؛ به نظر می‌رسد که هنگامی که مواد مایع زمین در حال گسترش بودند قسمتی از ترکیبات آن ها به ماه پیوستند و در زیر لایه‌ی رویین ماه و در زیر پوسته‌ی آن قرار گرفتند. به همین سبب است که سنگ های بخش سطحی ماه برخی عناصر اصلی زمین را در خود ندارند چراکه این ذرات احتمالا طی توضیح مذکور در لایه‌ی داخلی ماه قرار گرفته‌اند.

کنپ در پایان این گزارش اظهار داشت:

تعدادی از نمونه‌های موجود در ماه این قضیه را اثبات می‌کند که موادی که برای دانشمندان مجهول هستند و آن ها در پی کشف آن ها هستند در قسمت درونی ماه قرار گرفته اند و غیر قابل دسترسی می‌باشند.